Internacionalni teatarski festival MESS (Sarajevo) i Inicijativa mladih za ljudska prava (Beograd) objavljuju ODLUKU žirija konkursa za savremeni dramski tekst na jednom od južnoslovenskih jezika koji će afirmisati optimizam nove generacije u odnosu Beograda i Sarajeva.
Žiri u sastavu Biljana Srbljanović (dramska spisateljica iz Beograda), Borka Pavićević (dramaturginja i direktorica Centra za kulturnu dekontaminaciju iz Beograda), Ana Tomović (rediteljica iz Beograda), Dino Mustafić (reditelj iz Sarajeva i direktor festivala MESS) i Almir Imširević (dramski pisac iz Sarajeva), proglašava dramu “Mogu tramvaji i bez nas”, autora Davora Marjanovića, pod šifrom: Abu Dale, za pobjednika konkursa.
\'\'Mogu tramvaji i bez nas\'\’ je crno-humorna drama o jednoj porodici u poslijeratnom Sarajevu. Otac i dva sina žive u skučenom jednosobnom stanu. Rivalitet i ljubomora među braćom koji postoje čitav život ometa ih da sazru i da se osamostale. Obojica žele isti stan, istu ženu, istu poziciju na poslu, a kasnije istu ljubavnicu i sve vrijeme «tjeraju inat» jedan drugom. Nezdravi odnosi rezultiraju nizom crno-humornih situacija – od toga da ih stanari zakucavaju jer ne mogu da podnesu smrad koji se širi iz njihovog stana, do toga da dijete, o kome niko ne brine i koga kljukaju sredstvima za smirenje kad god zaplače, prestaje da diše. Čitava drama strpana je u sobu, između televizora i nerada. Naglašena je klaustrofobija, dok se spoljni svijet čuje preko šumova i dolazi sa televizora. Ni za koga tu zapravo nema prostora, likovi se svađaju i maltretiraju, ali niko ne želi da ode. Činjenično stanje jeste da tramvaji mogu i bez njih i da oni nikome nisu potrebni.
Najveći kvalitet ovog teksta je autentičan jezik kojim je pisan, a koji veoma ubjedljivo oslikava likove današnjeg urbanog Sarajeva. Metaforički, ovaj tekst takođe daje jednu širu sliku balkanskog društva koje nikako da se izdigne iz negativnih vrijednosti kao što su inat, lijenost, nemar, niske strasti, zavist, požuda i ljubomora te destruktivnosti i autodestruktivnosti koja iz toga proističe. Put u Evropu u ovom tekstu ostaje tek pusti san, utopija sa sve manje veze sa realnošću.”