Sjećanje: Zoran Bečić

Uz sve tuge, tragediju i užas kroz koji je prošao ovaj grad, bilo je toliko topline, ljubavi, razumijevanja i lijepih riječi.

Zoran Bečić je rođen 2. aprila 1939. godine u Čačku (Srbija). Studirao je i 1966. godine diplomirao glumu na Beogradskoj akademiji u klasi čuvenog Mate Miloševića. Iste godine odlazi u Dubrovnik gdje se, u teatarskom angažmanu, zadržava dvije godine. Iz tog perioda sam se najradije sjeća uloga u predstavi “Ljubavnici” nepoznatog renesansnog autora, te “Ljubaji” Muriella Shisgala.

Nakon Dubrovnika dolazi u Sarajevo, gdje nastupa u tadašnjem “Malom pozorištu” (današnji Kamerni teatar 55) koje je bilo rodonačelnik pozorišne avangarde na Balkanu. U Sarajevu je debitovao u nezaboravnoj predstavi Radoslava Dorića “Noć ubica”, a zatim je u tri sezone odigrao čitav niz zapaženih uloga, počev od glavnih u predstavama “Pljačka” i “Mračna komedija”, pa do sporednih u predstavama “Usamljena gomila” i “Veleizdajnički proces”, sve do naslovnih u predstavama “Viktor ili djeca na vlasti” i “Idiot”.

Ne odoljeva izazovu da se dokaže i u Beogradu gdje odlazi 1971. godine, odakle se nakon dvije sezone vraća u Sarajevo, ovaj put u Narodno pozorište. U narodnom igra brojne zapažene uloge, od kojih treba izdvojiti one u predstavama “Priče iz Bečke šume”, “Bašeskija”, “Čežnja pod brestovima”, “Nora”, “Hrvatski Faust”, “Na Božijem putu”, “Omer-paša Latas” i ponad svega ulogu Rjepnina u “Romanu o Londonu”, Miloša Crnjanskog, a u režiji Sulejmana Kupusovića.

Podjednako je vezan i za Kamerni teatar 55. Ostvaruje uloge u predstavama “Smrt trgovačkog putnika”, “Rucante”, “Sporting life”, “Lijepa Vida”, “Divlje meso”, “Karamazovi”, “Makedonsko slanje”, “Nije čovjek ko ne umre”, a i danas se pamti njegova sjajna rola Henrika u “Vjenčanju Gombroviča”, u režiji Tadeusha Mintza. Za ostvarenja u predstavi “Noć ubica” je dobio “Zlatni lovor vijenac” Internacionalnog teatarskog festivala MESS.

Tokom opsade Sarajeva, Zoran Bečić nastavlja glumački rad u Sarajevu i jedan je od utemeljitelja SARTR-a (Sarajevski Ratni Teatar) te akter kultne predstave “Sklonište”. Debitovao je i kao reditelj remake-postavkom predstave “Nije čovjek ko ne umre” Velimira Stojanovića. Nakon toga režira i “Memoare Mine Hauzen”, Safeta Plakala u produkciji SARTR-a, kao i dvije predstave u Kamernom teatru 55: “Suton” Ive Vojnovića i “Smrt i djevojka” Ariela Dorl'mana, a u mostarskom Narodnom pozorištu predstavu “Nije čovjek ko ne umre”.

“Mnogi su me pitali jesam li ja, kao Srbin iz Čačka, požalio što sam ostao za vrijeme rata u Sarajevu. Nikada. I ne daj Bože da se to ponovi, učinio bih isto. Uz sve tuge, tragediju i užas kroz koji je prošao ovaj grad, bilo je toliko topline, ljubavi, razumijevanja i lijepih riječi.” (Zoran Bečić, Oslobođenje, 2004)

Kao glumac, često gostuje u Tuzli, predstavom “Hamdibeg”, kao i Mostaru, predstavom “Ruho”.

U Narodnom pozorištu Sarajevo, gdje je proveo svoje posljednje glumačke dane, Zoran Bečić je obavljao i funkciju direktora drame.

Do kraja života igrao je svoju posljednju ulogu, dobivši i svoj posljednji aplauz na otvorenoj sceni, tumačeći lik Alihodže u predstavi “Legenda o Ali-paši”.

Preminuo je 29. marta 2006. godine u Sarajevu.

U sklopu Festivala komedije Bosne i Hercegovine “Mostarska liska 2006.” posthumno mu je dodijeljena nagrada “Velika mostarska liska”.