Sjećanje: Slobodan Bodo Kovačević

Još jedna godina je prošla od odlaska jednog od najboljih gitarista sa naših prostora – Slobodana Bode Kovačevića.

U rodni list je upisan 29. decembra 1946. godine, kao Slobodan A. Kovačević, a srednje slovo označava ime njegovog oca – Adem.

Tokom muzičke karijere postao je poznat po nadimku Bodo.

Bodo je diplomirao arhitekturu u Sarajevu, ali ljubav prema muzici je pobijedila, pa u muzičke vode kreće početkom šezdesetih, najprije kao gitarista grupe Lutalice, a zatim, od 1965. godine, u sarajevskim Indexima.

Zajedno sa Indexima 1978. godine dobija Šestoaprilsku nagradu Grada Sarajeva, a iste godine i nagradu Jugoslavenske radio-televizije za album “Modra rijeka” koji je proglašen albumom godine u Jugoslaviji.

Nagrađen je nagradom Davorin 2004. godine, za najboljeg instrumentalistu godine u Bosni i Hercegovini.

Slobodan Bodo Kovačević je prve muzičke korake napravio još kao srednjoškolac na audiciji kod Kornelija Kovača, gdje je pjevao.

Njegov svirački talenat je otkriven tek kad je počeo pohađati časove gitare kod profesora Mila Praljka.

Osniva grupu Lutalice 1963. godine. U Lutalicama pored Bode sviraju i ritam gitarista Slobodan M. Kovačević (grupa More), basista Duško Šorlija, bubnjar Vojo Šimšić i pjevačica Gordana Magaš (poznata sarajevska balerina i koreografkinja). U drugoj postavi Lutalica bas je svirao i Fadil Redžić, a bubnjeve Miroslav Šaranović. Iz tog perioda ostao je zabilježen prvi autorski instrumental Bode Kovačevića, kompozicija “Snježni kristali”, koja je u studiju Radio Sarajeva snimljena 16. aprila 1965. godine.

Bodo Kovačević prelazi u Indexe, u ljeto 1965. godine. Ubrzo u grupu dovodi i Fadila Redžića. Prva značajnija kompozicija koju komponuje za Indexe je “Pružam ruke” krajem 1966. godine, na tekst Nikole Borote. Snimljena je u Radio Sarajevu 13. februara 1967. godine i s njom Indexi nastupaju na izboru Pjesme Evrovizije te godine. Danas se ova kompozicija smatra prvom autentičnom rock pjesmom koja se izvodila na maternjem jeziku.

Bodo Kovačević je bio najplodniji autor u Indexima, potpisujući mnoge od najznačajnijih pjesama kultnog benda. Bio je kompozitor, aranžer i producent koji je grupu vukao prema stalnim eksperimentima.

Najslavije muzičke teme Indexa potpisuje upravo Bodo Kovačević, samostalno (Plima, Negdje na kraju u zatišju, Modra rijeka), ili u saradnji s Fadilom Redžićem (Balada, Svijet u kome živim).

Remek djelo Indexa, konceptualni album “Modra rijeka” iz 1978. godine zamisao je Slobodana Kovačevića, koji je i autor gotovo svih tema na albumu.

Bodo Kovačević je intenzivno radio i za druge izvođače i različite projekte izvan pop i rock muzike.

Svirao je gitare i učestvovao u aranžiranju prvog i jednog od najboljih, po mnogima zapravo i najboljeg albuma Josipe Lisac, “Dnevnik jedne ljubavi” iz 1973. godine.

Komponovao je muzičke teme za ceremoniju ZOI Sarajevo ‘84.

Sarađivao je sa Esadom Arnautalićem na njegovom projektu “Muzika raspoloženja”.

Napisao je muziku za predstave “Mandragola” sarajevskog Kamernog teatra 55 i “Posljednja potraga za zlatom” Narodnog pozorišta Sarajevo.

Posljednje dvije godine života je proveo na mjestu muzičkog producenta BH Eurosong tima.

Početkom opsade Sarajeva preselio se u Prag, odakle se vratio nakon potpisivanja Dejtonskog sporazuma.

Krajem marta 1998. godine s Indexima je nastupao u Podgorici i Beogradu.

Poslije smrti Davorina Popovića, 2001. godine, posvetio se jazz muzici i pridružio se ansamblu Sinan Alimanović Quintet, a svirao je i u Plesnom orkestru Javnog servisa BiH.

Slobodan Kovačević je napisao više od 300 kompozicija, a najveći dio tog opusa vezan je za Indexe, slijede pozorišne predstave i pjesme za druge autore.

Volio je slikanje, a akvareli su mu bili najdraža tehnika izražavanja.

Preminuo je 22. marta 2004. godine u Sarajevu. Sahranjen je 25. marta u Aleji velikana na sarajevskom Gradskom groblju “Bare”.

U čast Bode Kovačevića, u sklopu dodjele nekadašnje muzičke nagrade Davorin se od 2006. godine je dodjeljivana i “Nagrada Bodo Kovačević” za gitaristu godine.