U pauzi javnog prevoza u gradu kojeg plaćate, a ne možete koristiti, dok emotivniji čekaju svog Keca, Dvicu, Tricu, Šesticu da se oslobode štrajkača, prisjetimo se stihova jednovremenog Sarajlije Tina Ujevića.
‘Sarajevo! Više nego da mi neko kaže ‘Waterloo’ ili ‘nevesinjsku pušku’. Sarajevo kao drugi Agadir upućuje me na tragične udese moderne historije. Varoš mi, ipak, izgleda mistično mirna u poređenju s larmom Beograda (…) Bliski, domaći Istok, ali za me je, za čas, kao da sam u Carigradu.’,
tramvajima je spjevao sljedeće stihove:
Tramvaji, tramvaji, tramvaji
po dosadnoj kiši i magli,
dok se meni u Benares nagli;
tramvaji, tramvaji, tramvaji
mamni kao šampanjska pjena,
14, 107, 35, 84, 23;
tramvaji, tramvaji, tramvaji
7, 12, 110, 19, 81;
tramvaji, tramvaji, tramvaji
– pletite se u oblake, opijumi crnih sanja! –
U Zagrebu i u Beogradu,
u Münchenu, u Beču, Pešti, Versaillesu i Londonu;
tramvaji, tramvaji, tramvaji;
i jošte drugo: omnibusi, autobusi, kola,
kočije, fijakeri, metropoliteni, undergroundi,
male šumske željeznice i uspinjače,
liftovi i automobili;
tramvaji, tramvaji, tramvaji
šašavi i oslobodilački
u vijeku bune i rada:
oni su ponekad zgazili poneko tijelo,
na njih je rijetko pala neka bomba
paklenskoga romba.